f. 129v
usque ad lachrimas, hoc est Christum uenire ad stabulum, si enim iam feruentissimus esses hic non uideres humanitatem Domini tui quia non esset
tota[1]
ratio in te spiritualis stabuli.
Consolatus igitur fui in ipso Domino, qui dignaretur uenire ad tam frigentem domum.
Ego uolebam ut domus mea esset ornata, ita, ut super
ea[a]
possem consolari, et ego uidi
consolationem[2]
ipsius Domini in qua sum consolatus utinam mihi posthac detur, ut
uideam[3]
in
me ipsum[4]
eum modum, eam formam, eum habitum, quem ego uellem habere ad ipsum Deum meum, et Jesum, aut Matrem,
aut[5]
Sanctos eius.
Utinam (inquam) dum hoc
negatur[6]
iusta de causa, mihi detur uidere et sentire eum habitum, eam formam, eum modum, quo se habet ille erga me.
Hactenus ego
magis[7]
studui quaerere ornatum in quo ad Deum aut ad Sanctos eius
_______________
- ↑ ea] eam ante corr.
_______________
