f. 129v
votiones [devotiones] usque ad lacrimas, hoc est Christum venire ad stabulum, si enim iam ferventissimus esses hic non videres humanitatem Domini tui quia non esset
tota[1]
ratio in te spiritualis stabuli.
Consolatus igitur fui in ipso Domino, qui dignaretur venire ad tam frigentem domum.
Ego volebam ut domus mea esset ornata, ita, ut super
eam
possem consolari, et ego vidi
consolationem[2]
ipsius Domini in qua sum consolatus utinam mihi posthac detur, ut
videam[3]
in
me ipsum[4]
eum modum, eam formam, eum habitum, quem ego vellem habere ad ipsum Deum meum, et Iesum, aut Matrem,
aut[5]
Sanctos eius.
Utinam (inquam) dum hoc
negatur[6]
iusta de causa, mihi detur videre et sentire eum habitum, eam formam, eum modum, quo se habet ille erga me.
Hactenus ego
magis[7]
studui qu[a]erere ornatum in quo ad Deum aut ad Sanctos eius
_______________
_______________
