centium et in lib. 3 vitae Bernardi cap. 5. [Docebant:]
1° Patrem plenam esse potentiam, Filius quandam esse potentiam, Spiritum sanctum nullam esse potentiam, sed benignitatem, tanquam in Deo non esset potentias: Bernardus epist. 190.
2° Spiritum Sanctum non esse de Patris Filiique substantia. Bernardus ibid.
3° Fidem sine ratione non esse admi endam.
4° Fidem esse quandam existimationem: Bernardus ibid.
5° Spiritum timoris Dei non fuisse in Christo.
6° Timorem Dei in futuro saeculo non futurum.
7° Post consecrationem Eucharistiae accidentia pendere in aere.
8° Demonis suggestiones in nobis contactu lapidum et herbarum fieri.
9° Mundi animam esse Spiritum Sanctum.
10° Diabolum ius in homine non habuisse nisi ut carcerarium.
11° Christum non assumpsisse carnem ut non liberaret, sed ut institueret charitatemque suam ostenderet.
12° Licitum esse ab auctoritate Patrum et doctrina pontificum discedere.
13° De peccato originali et concupiscentia cum Pelagio sentiebat, sicut etiam de gratia: Bernardus epist. 188 et 192 et 190.
14° De persona Christi cum Nestorio: ibid.
15° De anima Christi et descensu ad inferos, de potestati ligandi et solvendi, de peccato ignorantiae infirmitatis et delectationis multa absurda docuit: Bernardus epistola 188.
16° Opus peccati externum esse malum, sed peccandi voluntatem: Gregorius Ariminensis 2 Dist. 42 et Bernardus epistola 188, sed obscurius (∅).
17° Deum non posse facere nisi quod facit. Bernardus Luxemburgenis in catalogo.
18° Deum non esse auctorem omnium bonorum: ibid.
19° Deum non videri per essentiam a beatis.
20° In Deo esse compositionem.
21° Aliquid praeter Deum esse aeternum.
22° Aliquid esse, quod nec est creator nec creatura.
23° Angelos aliqua (-id) creare. 19. 20. 21. 22 et 23: Bernardus Luxemburgensis ibidem. Totam hanc haeresin damnavit Innocentius II epistola, quae
habetur in|ter epistolas D. Bernardi et est num 194.
333r
164 Gilbertus Porretanus
a.D. 1145
temporibus Bernardi et Eugenii III papae docuit Trinitatem non esse Deum, sed tamen emendatus correxit errorem, sed discipuli obstinati permanserunt. Docuit etiam relationes deitati extrinsecas assistere et quasi afficas esse tribus personis, non autem esse personas sive in personis. Concilium Re-
