Loyola munus exuli extremum dedit.
O rara patris lenitas! Mirus lepor
ut immerentem liberet, ut hostem levet!
Ibo, ibo, mites patris attingam pedes,
Veniam, rogabo pronus inflexo genu (/fol. 54v.)
fletuque manans uberi agnoscam scelus.
Vir sancte, parce, tuque, Servator, prius
meum cruore dilue piaculum tuo.
Extenta pandis bracchia, patenti sinu
hunc proditorem rursus accipias precor.
SAT. -Quis hic? Navarrus? Verbero, nondum migras?
Haeres adhuc in urbe? NAV. -Loyolam peto.
SAT. Ut ense fodias, proditor? NAV. -Ut orem dolens
supplexque veniam. SAT.: Tendis insidias novas.
Abscede, fallax nebulo. NAV.* -Quam iustus Deus! Exit
SAT. Quaeramus alios, forte speluncas habent
SCENA QUARTA STUS. IGNATIUS CELSUS Dolet Stus Ignatius ob infortunium Ferranti. Impetrat Celsus amuletum ad arcendos a parente Daemones. Inter socios Sti Ignatii admittitur IGN. -Miseret parentis; eius indoleo vices, sed haec vicissitudo mortales rotat ut nil perenne maneat, ut tutum nihil. CEL. -Leviter feriet plaga contusum senem nisi lancinaret criminis mentem dolor. Patrata mentem culpa validius quatit
