Loyola munus exuli extremum dedit.
O rara patris lenitas! Mirus lepor
ut immerentem liberet, ut hostem levet!
Ibo, ibo, mites patris attingam pedes,
Veniam, rogabo pronus inflexo genu
fletuque manans uberi agnoscam scelus.
Vir sancte, parce, tuque, Servator, prius
meum cruore dilue piaculum tuo.
Extenta pandis bracchia, patenti sinu
hunc proditorem rursus accipias 97.[1] precor.
SAT. -Quis hic? Navarrus? Verbero, nondum migras?
Haeres adhuc in urbe? NAV. -Loyolam peto.
SAT. Ut ense fodias, proditor? NAV. -Ut orem dolens
supplexque veniam. SAT.: Tendis insidias novas.
Abscede, fallax nebulo. NAV. -Quam iustus Deus!
SAT. Quaeramus alios, forte speluncas habent
S<anc>tus. Ignatius Celsus
Dolet S<anc>tus Ignatius ob infortunium
Ferranti. Impetrat Celsus amu=
=letum ad arcendos a parente
Daemones. Inter socios S<anc>ti
IGN. -Miseret parentis; eius indoleo vices,
sed haec vicissitudo mortales rotat
ut nil perenne maneat, ut tutum nihil.
CEL. -Leviter feriet plaga contusum senem
nisi lancinaret criminis mentem dolor.
Patrata mentem culpa validius quatit
- ↑ 97. Intrant duo satellitos
