f. 132v
Est tamen certum tempus, quod per
seipsam
tota unctio Spiritus Sancti, unumquemque recte proficientem docet, in quo iam nobis detur et a nobis requiratur, ut non tam principaliter[1]
debeamus[2]
studere amare ipsum,
id[3]
Quomodo se habeat prius in nobis et in se.
est ut non tam queramus quomodo se habeat in nobis, quam quomodo se habeat in se et in caeteris rebus,
quidquid[4]
absolute placeat
et[5]
displiceat in rebus suis.
Illud prius dictum erat trahere Deum ad nos, hoc vero est trahere nos ipsos ad Deum, in priore
querere ut Deus meminerit prius et nos meminisse ipsius.
queremus[6]
ut ipse meminerit et
sit[7]
sollicitus nostri.
In
2o[8]
autem querimus meminisse eius et esse toti solliciti eorum
quae[9]
ipsi placent.
In primo est via ut perficiatur in nobis verus timor ac reverentia filialis.
Timor. Amor.
In hoc
2o[10]
processu est via perfectionis caritatis.
Det igitur
mihi[11]
et omnibus duos pedes quibus innitendum est ambulando hanc
_______________
- ↑ principaliter] add. [nec primo velimus studeamusque amari a Deo quam principaliter] MF
- ↑ debeamus] debemus MF
- ↑ id] hoc MF
- ↑ quidquid] quidque et add. ipsi MF
- ↑ et] ac MF
- ↑ queremus] quaerimus MF
- ↑ sit] add. totus MF
- ↑ 2o] secundo MF
- ↑ quae] quaecumque MF
- ↑ 2o] secundo MF
- ↑ mihi] add. [Dominus] MF
