Dei quod donum Deo placuit dare illi non isti. haec enim erit /
propria et ultima ratio huius discriminis. quod si ista est /
quomodo ipsum credere erit liberum, cum non sit in potestate / voluntatis, ut illud Deus det, vel non det?./
etem quomodo qui non credunt, non poterunt suam incredulitatem / excusari, quod Deo non placuerat illis hoc donum /
dare, sine quo nullo modo credere poterant? Si dicas /
fuisse in potestate illorum, accipere illud donum,
9 ac proinde ipsis imputandum si non acceperint.
10 Contra ergo propria ratio quod hic credat, illo non credat /
11 (Positio auxilio sufficiente in utroque) non est divinum /
12 beneplacitum, sed libertas arbitrii auxilio gratiae utentis /
13 vel negligentis . etsi enim credere sit donum Dei; tamen /
14 etiam est opus liberi arbitrii: ac proinde quod hoc donum /
15 actu adsit vel absit (posito auxilio suffienti) pendet /
16 a libertate arbitrii quod sit ut ipsum liberu[m] arbitrium eo /
17 casu per gratiam libero credendo, scripsum viribus gratiae /
18 destinguat ab eo, qui non vult credere.
19 Tertia propositio
20 Quod is qui credit non possit gloriari adversus non /
21 credentem, id non prevenit ex eo quod viribus natu[-]
22 rae absque auxilio sufficienti gratiae non credidit: /
23 sed quia non credidit absque gratia efficaci, quam /
24 Deus illi dedit non alteri.
<8 r>
