Page:APUG 351H.pdf/17

absurdum est secundum Apostolum et Agustinum, quod homo
scripsum possit discernere, quam quod reipsa actu se
discernat undo patet hic negari in potestate voluntatis
esse sequi gratiam, vel ei resistere. quod
quomodo sanae doctrinae consentiat, non video.
Tertium punctum non probandum quam, eo
supponitur sensum Apostoli esse, duobus habentibus
auxilium sufficiens ad credendum, fieri non posse ut
alter per illud auxilium credat, altero nolente credero
quod prorsus a veritate alienum est. non enim ideo Apostolus
ait quis te discernit? ut significet liberum
arbitrium per vires gratiae sufficientis non posse credere
(hoc enim sanae doctrinae repugnat) sed prout Augustinus
possim explicat, ut indicet non posse credere solis viribus
naturae, ut postea docuere Pelagiani unde addit quid
habes quod non accepisti[?] quasi dicat: etiamsi habeas
fidem, quam alter non habet, tamen illam iden non habes
per vires naturae, ut possis inde te gloriari quasi non
acceperis se per vires gratiae; a qua tua fides omnem
suam dignitatem et pretium habet. Denique 4um punctum non videtur probandum. quia videtur
tollere voluntatem, et totum discrimen credentis et
non credentis referet in divinum beneplacitum: si enim duobus
auxilium sufficiens habentibus quieratur cur alter credat,
alter non credat, dicendum erit, quia credere est donum

◅▻