f. 240v
Jesus Christus Dominus noster nihil ociosum permisit esse, non aspectum rerum, non auditum ullius
uocis[1],
nec illud ociosum fuit, quod ad quaedam loca deuerteret,
aut[2]
ad quosdam homines oculos
diuexerit[3],
quod nunc in terra, nunc in mari, nunc domi, nunc foris, nunc inter homines, nunc solus esse
uoluerit[4].
Ipsius stare, ipsius sedere, ipsius ambulare, ipsius comedere,
ipsius[5]
dormire, etc., ociosa enim non fuerunt,
nos igitur non sinamus ociosum esse,
quando[6]
ad unum
quemlibet[7],
quacumque occasione accesserimus,
siue ad uisitandum, siue ad confitendum, siue
minus autem si
ad comedendum uel ad aliis conuiuendum * aliquo adducti fuerimus,
435. Vnum efficax remedium hic notato contra tentationes carnales, quae occasionaliter occurrere solent illis, qui per diuer-soria et per domos saecularium
_______________
