f. 6v
me docuit dominus, remedium adhibens contra multas tristitias inde prouenientes, ut non possim[1] satis digne recordari, possem[2] uero dicere me nunquam fuisse in angustia, anxietate, scrupulo, dubitatione timorum[3], alioue malo spiritu, quem notabiliter sentirem, quin simul aut paucos[4] post dies[5] inuenissem uerum remedium[a] in domino nostro, dante eo gratiam petendi, querendi, et pulsandi in quo includuntur innumerae gratiae cognitionum[b], sentimentorum uariorum spirituum quos in dies magis magisque cognoscebam.
Reliquerat enim mihi dominus calcaria[c] quaedam, quae me non sinebant unquam esse tepidum. Circa igitur iudicium, et discretionem malorum spirituum, aut sentimentum circa res meas, aut diuinas, aut proximi[6] (ut dixi) me permisit nunquam[7] dominus[8], sed
_______________
- ↑ in mg. Inueniebat remedium contra angustias pretendo querendo.
- ↑ in mg. Spirituum cognitione.
- ↑ in mg. Calcaria non sinebant eum esse tepidum.
_______________
