f. 6v
me docuit dominus remedium adhibens contra multas tristitias, inde provenientes, ut non possim[1] satis digne recordari; possem[2] vero dicere me nunquam fuisse in angustia, anxietate, scrupulo, dubitatione timorum[3], Inveniebat remedium contra angustias petendo querendo. aliove malo spiritu, quem notabiliter sentirem, quin simul, aut paucos[4] post dies[5] invenissem verum remedium in domino nostro, dante eo gratiam petendi, querendi et pulsandi in quo includuntur innumerae gratiae cognitionum, Spirituum cognitione. sentimentorum variorum spirituum quos in dies magis, magisque cognoscebam. Reliquerat enim mihi dominus calcaria Calcaria non sinebant eum esse tepidum. quaedam, quae me non sinebant unquam esse tepidum. Circa igitur iudicium, et discretionem malorum spirituum, aut sentimentum circa res meas, aut divinas, aut proximi[6] (ut dixi) me permisit nunquam[7] dominus[8], sed
_______________
