f. 6v
me docuit dominus, remedium adhibens contra multas tristitias inde prouenientes, ut non possim[1] satis digne recordari, possem[2] uero dicere me nunquam fuisse in angustia, anxietate, scrupulo, dubitatione timorum[3], alioue malo spiritu, quem notabiliter sentirem, quin simul aut paucos[4] post dies[5] inuenissem uerum remedium in domino nostro, dante eo gratiam petendi, querendi, et pulsandi in quo includuntur innumerae gratiae cognitionum, sentimentorum uariorum spirituum quos in dies magis magisque cognoscebam.
Reliquerat enim mihi dominus calcaria quaedam, quae me non sinebant unquam esse tepidum. Circa igitur iudicium, et discretionem malorum spirituum, aut sentimentum circa res meas, aut diuinas, aut proximi[6] (ut dixi) me permisit nunquam[7] dominus[8], sed
