Difference between revisions of "Page:FC 1042.djvu/466"
| (One intermediate revision by one other user not shown) | |||
| Page body (to be transcluded): | Page body (to be transcluded): | ||
| Line 3: | Line 3: | ||
| − | Nemo igitur tempore abutatur. | + | tur [relinquatur]. Nemo igitur tempore abutatur. |
| − | + | Iuvemus vivos in omni genere necessitatis spiritualis primum, deinde corporalis. | |
| + | Iuvemus defunctos eorum necessitates ad vivum memoriis nostris imprimendo, et caeteros sive poenitentes, sive auditores, sive nobiscum conversantes, ut idem faciant ex[h]ortando. | ||
| + | Efficiamus etiam multos nobis in hac re Vicarios, qui | ||
| + | scilicet<ref group="text-notes">scilicet] videlicet <i>MF</i></ref> | ||
| + | orent vocaliter id, quod nos non possumus. | ||
| + | |||
| + | Sab[b]ato post diem Cinerum cum statim a prandio me | ||
| + | seorsum<ref group="text-notes">seorsum] seorsim <i>MF</i></ref> | ||
| + | collegissem ad orandum, completa oratione, incidit in mentem aff[l]ictio cuiusdam personae, quae apud me cor suum | ||
| + | apparverat<ref group="text-notes">apparverat] aperuerat <i>MF</i></ref>, | ||
| + | dumque intrassem in discursum quemdam variarum adversitatum, et afflictionum, quas propter temporalia magna pars hominum patiuntur, sensi in animo meo | ||
| + | {{Left sidenote|Compunctio qua non pateretur.}}compunctionem quandam cum lacrimis, quod viderem me absque ulla | ||
<br> | <br> | ||
{{reflist|group=comment-notes}} | {{reflist|group=comment-notes}} | ||
_______________ | _______________ | ||
{{reflist|group=text-notes}} | {{reflist|group=text-notes}} | ||
Latest revision as of 14:40, 18 March 2025
f. 225v
tur [relinquatur]. Nemo igitur tempore abutatur.
Iuvemus vivos in omni genere necessitatis spiritualis primum, deinde corporalis.
Iuvemus defunctos eorum necessitates ad vivum memoriis nostris imprimendo, et caeteros sive poenitentes, sive auditores, sive nobiscum conversantes, ut idem faciant ex[h]ortando.
Efficiamus etiam multos nobis in hac re Vicarios, qui
scilicet[1]
orent vocaliter id, quod nos non possumus.
Sab[b]ato post diem Cinerum cum statim a prandio me
seorsum[2]
collegissem ad orandum, completa oratione, incidit in mentem aff[l]ictio cuiusdam personae, quae apud me cor suum
apparverat[3],
dumque intrassem in discursum quemdam variarum adversitatum, et afflictionum, quas propter temporalia magna pars hominum patiuntur, sensi in animo meo
Compunctio qua non pateretur.
compunctionem quandam cum lacrimis, quod viderem me absque ulla
_______________
