Page:APUG 1053.djvu/17

sunt, ita et similitudinis umbram quandam suae in humanum
genus benignitatis, id est, characterem, qua
duae differentes naturae divina et humana in unitate
personae subsistunt, ostendere sibi complacuit, ut quod
ob ineffabilem altitudinem mysterii humano ingenio
inaccessum est, id saltem per umbratilem typum exhiberet.
Novisti, ni fallor, artificium illud hortulanorum,
quo mira quadam industria per insitionem, diversae
naturae arbores ita in unum coniungunt, ut inde una
tantum arbor diversae tamen naturae fructibus gauderet:
Hoc pacto si exempli gratia pyri arboris germen
inseratur phyteutico artificio inseratur pomo arbori,
inde unum suppositum fieri quotidiana tibi experientia
constat, tametsi natura pomi non sit in natura
pyri, nec e converso natura pyri sit in natura
pomi, nec in natura alterius, sed in uno arboris supposito
veluti trunco et stipite duobus differentis speciei
fructibus, tanta concordia, uniunt, ut si stipitem spectes,
unius arboris essentia per insitiam illam unionem,
participare videatur. Haud absimili ratione in persona
Christi proprietates aliae naturae divinae, aliae humanae
congruae considerantur; unde assumptio sive
coniunctio divinae et humanae naturae in Christo habet
haec tria insitionis unioni quam simillima; scilicet,
quod natura humana non sit divina, nec divina humana,
sed utraque natura unum habet suppositum
commune, in quo videlicet natura utraque sit subsistens.
Theodidactus. Sed quid facit illud suppositum esse in utraque natura.
Scire cupiam. Cosmiel. Cum utriusque naturae
proprietates coniunguntur in uno supposito, facit ut
Christus sit Deus et homo, sit creator et creatura in qua
finitudo cum infinitate, temporaneum cum aeterno, passibile
cum impassibile, mortale cum immortali, uti incomprehensibili

◅▻