Difference between revisions of "Page:Romani Collegii Societatis Jesu Musaeum Celeberrimum 1678.pdf/43"
ArchivesPUG (talk | contribs) |
|||
| Page body (to be transcluded): | Page body (to be transcluded): | ||
| Line 1: | Line 1: | ||
| − | monstrorum partu praegnans Oceanus producere solet, maximus; alio nomine à '' | + | monstrorum partu praegnans Oceanus producere solet, maximus; alio nomine à ''Plinio'' Physeter dicta; cujus testimonio Balaenae quatuor jugere, Physeteres vero ducentos cubitos longitudine excedere dicuntur; nullas omnino branchias habent, sed eorum loco praegrandem in fronte hiatum, per quem receptum humorem magno impetu evomunt, corium habent glabrum, et in modum exasperatae pellis spissum, durum, tenax, firmum ac solidum, pinnas habent utrimque unam, et tertiam in dorso, in modum alae, seu falcis, quibus universam molem corporis vibrant; caudam habent lunatam coloris Cyanei, medii scilicet inter nigrum et coeruleum, ossatura ejus tanta est, ut ea veluti sepe ad hortos cingendos et habitationes in ''Islandia'' utantur. <br /> |
| − | Rostrum piscis | + | Rostrum piscis Xiphiae, vulgò ''pesce Spada''; Piscis est, Delphinis magnitudine, et mole non impar, mediocres duodecim circiter palmos in longitudine aequant, dentibus carent, sed dentium loco sub ensis forma gladium oblongum fronti insertum gestant; oculos orbiculatos, et modicè in caput immissos, branchias quatuor, juxta quas duae pinnae, tertia in ventre et quarta in dorso, aliis aliquantò amplior: corpore seu pelle glabra, et levi, in cuspidem juxta aliorum piscium normam gracilescit; venter argenteus, et fulgidus est, tergum modicè nigrescit, et splendet; tantae docilitatis piscis est, ut, si dicere fas sit, linguam Graecam ab Italica distinguat. Hinc certo cantilenae genere è subaqueis antris à piscatoribus allectus ipsorum praeda evadit, ut ''Kircherus in Musurgia sua'' tanquam praesens anno 1638, 17 Maji, dum fretum Mamertinum trajiceret, testatur. Habet itaque horum rostrorum, seu gladiorum ''Musaeum''duo, qui in latitudine semipalmum, in longitudine fere quinque adaequant.<br /> |
[[citesObject::Crocodili]] duo. Est [[citesObject::Crodililus]] monstrum informe et ingens, diversaeque magnitudinis; unde in ''Musaei''tholo unus quindecim palmos longus cernitur, munificum donum Serinissimi principis ''[[citesName::Joannis Federici]]'' Ducis ''[[citesPlace::Brunsvicensis]]'', et ''[[citesPlace::Lunoeburgensis]] Athanasio Kirchero [[citesPlace::Venetiis]]'' transmissum; Alter verò parvulus duorum palmorum longitudinem habens; os ad aures usque pertingit, faucium rictu horridus, dentibus acutissimis, non multum longis, sed fortissimis,adeo ut omnes in unam maxillam coalescant, eburneo candore nitentes, pectinatimque adstricti, quorum numerus facile ad sextaginta sese extendit; linguam ei natura negavit; pedes habet quatuor in obliquum detortos, et acutis unguibus formidabiles; cauda reliquo corpore non multum minor in acumen deflectit, venter ejus molliculus, subalbus ob molitiem; tergum verò solidum, adeo durum, robustumque ut telorum, bombardarumque ictus exutiat. In terris agutb ille dies, noctesque sub undis; bestia est maximè ''[[citesPlace::Nili flumenis]]'' incola,quae omines amore deperire videtur, quos, cùm arripere ei contingit, tam diu deprimit, pedumque unguibus adstringit, donec exanimet, ubi vero exanimatum videt, prius moerore percussum deplorat, demum sibi et in escam devorat: unde proverbium; ''Lacryme Crocodili''. Reperiuntur etiam Crocodili in ''[[citesPlace::Gangetico flumine]]'', qua parte ''[[citesPlace::Ganges]]'' fretum multis ostiis ingreditur. Duos casus mihi hic recensere liceat, quae circa ujus bestiae voracitatem nostro seculo evenerunt: Alter ad ''[[citesPlace::flumen Gangeticum]]'', ubi quidam ''[[citesName::Lusitanus]]'' enavigans tantisper ad fluminis ripam, naturae consulturus deflexerat; hic, cum navicula retardante longiuscule moraretur, horribilem rictu e flumine bestiam ([[citesObject::Crocodilius]] erat) sensim adrepere advertit, quo igitur fugeret<br /> | [[citesObject::Crocodili]] duo. Est [[citesObject::Crodililus]] monstrum informe et ingens, diversaeque magnitudinis; unde in ''Musaei''tholo unus quindecim palmos longus cernitur, munificum donum Serinissimi principis ''[[citesName::Joannis Federici]]'' Ducis ''[[citesPlace::Brunsvicensis]]'', et ''[[citesPlace::Lunoeburgensis]] Athanasio Kirchero [[citesPlace::Venetiis]]'' transmissum; Alter verò parvulus duorum palmorum longitudinem habens; os ad aures usque pertingit, faucium rictu horridus, dentibus acutissimis, non multum longis, sed fortissimis,adeo ut omnes in unam maxillam coalescant, eburneo candore nitentes, pectinatimque adstricti, quorum numerus facile ad sextaginta sese extendit; linguam ei natura negavit; pedes habet quatuor in obliquum detortos, et acutis unguibus formidabiles; cauda reliquo corpore non multum minor in acumen deflectit, venter ejus molliculus, subalbus ob molitiem; tergum verò solidum, adeo durum, robustumque ut telorum, bombardarumque ictus exutiat. In terris agutb ille dies, noctesque sub undis; bestia est maximè ''[[citesPlace::Nili flumenis]]'' incola,quae omines amore deperire videtur, quos, cùm arripere ei contingit, tam diu deprimit, pedumque unguibus adstringit, donec exanimet, ubi vero exanimatum videt, prius moerore percussum deplorat, demum sibi et in escam devorat: unde proverbium; ''Lacryme Crocodili''. Reperiuntur etiam Crocodili in ''[[citesPlace::Gangetico flumine]]'', qua parte ''[[citesPlace::Ganges]]'' fretum multis ostiis ingreditur. Duos casus mihi hic recensere liceat, quae circa ujus bestiae voracitatem nostro seculo evenerunt: Alter ad ''[[citesPlace::flumen Gangeticum]]'', ubi quidam ''[[citesName::Lusitanus]]'' enavigans tantisper ad fluminis ripam, naturae consulturus deflexerat; hic, cum navicula retardante longiuscule moraretur, horribilem rictu e flumine bestiam ([[citesObject::Crocodilius]] erat) sensim adrepere advertit, quo igitur fugeret<br /> | ||
Revision as of 11:33, 4 July 2017
monstrorum partu praegnans Oceanus producere solet, maximus; alio nomine à Plinio Physeter dicta; cujus testimonio Balaenae quatuor jugere, Physeteres vero ducentos cubitos longitudine excedere dicuntur; nullas omnino branchias habent, sed eorum loco praegrandem in fronte hiatum, per quem receptum humorem magno impetu evomunt, corium habent glabrum, et in modum exasperatae pellis spissum, durum, tenax, firmum ac solidum, pinnas habent utrimque unam, et tertiam in dorso, in modum alae, seu falcis, quibus universam molem corporis vibrant; caudam habent lunatam coloris Cyanei, medii scilicet inter nigrum et coeruleum, ossatura ejus tanta est, ut ea veluti sepe ad hortos cingendos et habitationes in Islandia utantur.
Rostrum piscis Xiphiae, vulgò pesce Spada; Piscis est, Delphinis magnitudine, et mole non impar, mediocres duodecim circiter palmos in longitudine aequant, dentibus carent, sed dentium loco sub ensis forma gladium oblongum fronti insertum gestant; oculos orbiculatos, et modicè in caput immissos, branchias quatuor, juxta quas duae pinnae, tertia in ventre et quarta in dorso, aliis aliquantò amplior: corpore seu pelle glabra, et levi, in cuspidem juxta aliorum piscium normam gracilescit; venter argenteus, et fulgidus est, tergum modicè nigrescit, et splendet; tantae docilitatis piscis est, ut, si dicere fas sit, linguam Graecam ab Italica distinguat. Hinc certo cantilenae genere è subaqueis antris à piscatoribus allectus ipsorum praeda evadit, ut Kircherus in Musurgia sua tanquam praesens anno 1638, 17 Maji, dum fretum Mamertinum trajiceret, testatur. Habet itaque horum rostrorum, seu gladiorum Musaeumduo, qui in latitudine semipalmum, in longitudine fere quinque adaequant.
Crocodili duo. Est Crodililus monstrum informe et ingens, diversaeque magnitudinis; unde in Musaeitholo unus quindecim palmos longus cernitur, munificum donum Serinissimi principis Joannis Federici Ducis Brunsvicensis, et Lunoeburgensis Athanasio Kirchero Venetiis transmissum; Alter verò parvulus duorum palmorum longitudinem habens; os ad aures usque pertingit, faucium rictu horridus, dentibus acutissimis, non multum longis, sed fortissimis,adeo ut omnes in unam maxillam coalescant, eburneo candore nitentes, pectinatimque adstricti, quorum numerus facile ad sextaginta sese extendit; linguam ei natura negavit; pedes habet quatuor in obliquum detortos, et acutis unguibus formidabiles; cauda reliquo corpore non multum minor in acumen deflectit, venter ejus molliculus, subalbus ob molitiem; tergum verò solidum, adeo durum, robustumque ut telorum, bombardarumque ictus exutiat. In terris agutb ille dies, noctesque sub undis; bestia est maximè Nili flumenis incola,quae omines amore deperire videtur, quos, cùm arripere ei contingit, tam diu deprimit, pedumque unguibus adstringit, donec exanimet, ubi vero exanimatum videt, prius moerore percussum deplorat, demum sibi et in escam devorat: unde proverbium; Lacryme Crocodili. Reperiuntur etiam Crocodili in Gangetico flumine, qua parte Ganges fretum multis ostiis ingreditur. Duos casus mihi hic recensere liceat, quae circa ujus bestiae voracitatem nostro seculo evenerunt: Alter ad flumen Gangeticum, ubi quidam Lusitanus enavigans tantisper ad fluminis ripam, naturae consulturus deflexerat; hic, cum navicula retardante longiuscule moraretur, horribilem rictu e flumine bestiam (Crocodilius erat) sensim adrepere advertit, quo igitur fugeret
