Page:FC 1042.djvu/262
f. 123v
denique
reprehensibilibus cogitationibus[1],
quibus angebar, dum essem distractus, ex quibus omnibus causabatur in me dolor, qui et ipse me adigebat ad
quamdam[2]
deuotionem, et remedium contra distractiones.
Haec igitur
erat[3]
magis ordinaria in me, et quae magis ego deprehendebam, et
tandem[4]
non deerant desideria, et postulationes, quibus ego petebam
in[5]
Domino gratiam
iustam[6],
quam nunc coepi sentire mihi ex parte dari, id est, quod
Ex intimis fieri reuocationem.
ex intimis fieret reuocatio animae meae, si quando discederet a pace ipsius, et quo prima retractio esset ex uisceribus, et ex corde.
His diebus itaque hoc magis notaui quam unquam.
Sensi enim frequenter dum distraherer a quiete spiritus mei ad aliquod contrarium, sensi, inquam,
intractionem[7]
incipere ab intrinseco.
Magnam itaque deuotionem inueni, dum applicarem ad hanc gratiam petendam discursum
_______________
