Page:Bellarmino-Index haereticorum.pdf/75

parocho, dubitari debet an per hoc peccet mortaliter.
18° Confitens parocho suo duplex habet meritum: unum annexum confessioni, alterum annexum oboedientiae, quorum altero caret, qui confitetur mendicantibus.

centuria decima quinta

Anno Domini

196 Ioannes Huss,

a.D. 1408

unde haeresis Hussitarum nomen habet, ex libris Wicleffi accepta

occasione, novam haeresin fabricavit. Coepit | Bohemia anno

338r

1408 venena spargere, et cum iam multos pervertisset, tandem anno domini 1415 in urbe Constantia damnatus et exustus fuit. Habuerat quidem Ioannes Huss a rege Sigismundo salvum conductum, verum ius illius salviconductus amissum est propter fugam quam inivit, postquam aliquos dies Constantia in concilio manserat. Ioannes Cochlaeus lib. 2 Histor. Hussitarum, Aeneas Silvius lib. de origine Boehmorum cap. 35. Ioannes Huss publica concione dixit: O utinam anima mea esset, ubi est anima Wicleffi: et tamen in praecipuo articulo qui est de transsubstantiatione, semper fuit Wicleffo contrarius. Cochlaeus in lib. 2 et Sylvius locis citatis.
Hieronymus Pragensis, homo laicus sed eloquens, unus fuit ex praecipuis doctoribus Hussitarum, qui cum in Concilio Constantiensi sess. 19 haeresin suam abiurasset, postea in sessiones 20 iterum publice abiurationem retractavit et ideo ipse quoque damnatus et exustus fuit anno Domini 1416. Aeneas Silvius De orig. Bohem. cap. 36. Hieronymus Pragensis in cubiculo adorabat imaginem Ioannis Wicleffi diademate coronatam, et tamen imaginem Crucifixi publice deiecit et stercore humano defoedavit. Ioannes Cochlaeus lib. 3 Historiae Hussitarum.
Divisa est haeresis Hussitarum in multas sectas. Alii enim sunt Thaboritae, alii Orebytae, alii Orphani, vide Sylvium lib. de orig. Bohemorum cap. 40, 43, 47. Petrus Dresdensis et Iacobellus ex doctoribus Hussitis duo fuerunt, qui articulum illum invenerunt: necessarium [-ssario] omnibus Christianis sub utraque specie dandam Eucharistiam. Ioannes Cochlaeus lib. 1 Histor., Sylvius loco citato cap. 35. Hussitarum Errores praecipue erant quattuor.
1° Eucharistiam sub utraque specie laicis ministrandam. Cochlaeus lib. 5.
2° Verbum Dei ubique sine impedimento libere praedicandum, id est licere unicuique praedicare id quod voluerit, nec ullum eum prohibere posse.
3° Bonis temporalibus sacerdotes privandos et cogendos ad apostolicam paupertatem.
4° Omne peccatum mortale de quolibet statu esse tollendum, id est nullum peccatum mortale propter ullam causam esse tolerandus.