futurum mirabilium operatos, et sacrum divinitatis organum, animamque omnium spirituum nobilissimam
supra solem splendidissimam, formavit; dumque formaretur, eodem prorsus instanti. Verbum
beatam illam humanitatem inexplicabili modo, indissolubili modo sibi univit. Et verbum caro
factum est, et habitavit in utero Virginis, ut habitaret in nobis. Qui cum in forma Dei esset, non
rapinam arbitratus est esse se aequalem Deo, sed semetipsum exinanivit, formam servi accipiens,
in similitudinem hominum factus, et habity inventus ut homo. Magna plane gratia, mira
dignatia, tanta tantae maiestatis exinanitio? Quantum putas exinanitus erat ille immensus
a strictissimo, atque mundissimo unius Virginis utero inclusus? Theodidactus. Quando haecque potes consse. Cosmiel.
Conceptus est viis Kalendas Aprilis, eadem die, qua Adam primus homo formatus esse creditur,
quae quidem arcana, et divina conceptio imperscrutabilis exivit, ut nullus eam enarrare
possit. Ita autem Dei filius, Verbum Patris factus est homo; ita se ad susceptionem humilitatis
nostrae sine diminutione suae Maiestatis inclinavit, ut manens quod erat, assumensque
quod non erat veram servi formam ei formae, in qua Deo patri est aequalis, uniret,
et tanto foedere naturam utramque consereret, ut nec inferiorem consumeret florificatio,
nec superiorem minueret assumptio. Salva ifitur propritate utriusque substantiae, et in unam
coeunte personam suscipitur a maiestate humilitas, a virtute infirmitas, ab aeternitate mortalitas,
et ad reddendem nostrae conditionis debitum, natura inviolabilis naturae est unita passibili,
Deusque verus, et homo verus in unitatem Domini temperatur, ut quod nostris remediis congruebat,
unius atque idem Dei, hominumque mediator, et mori posset ex uno, et resurgere posset
ex altero. Talis sociatio decuit Dei virtutem, et Dei sapientiam, qua nobis et humilitate congrueret,
et divinitate praecelleret. Nisi enim esset Deus verus, non afferret remedium, nisi
esset homo verus purus, non praeberet exemplum. Theodidactus. rogo denique, , nunc deus itaque hos inessbilem Cosmiel. nullam.
Theodidactus. Siquidem, nihil dignitatis Deo deperit ex hoc, quod creatura aliqua ei intimo modo apropinquet:
nam approximare divina, et Coelestia humanis est creaturam extollere, et ad dignitatem
Coelestium elevare. sicut enim sol existens in Coelo, veniensque super terram, lumen
suum, es huius radios, quos super aequas, et caligines, et terras iactat non coinquinat propter, excellentiam,
et nobilitatem huius suae, sed perficit, aerem purgat, et luminosum reddit, tantaque conlumitinone
ei sociatur, ut illuminatus aer, ibi cum solis lumine videatur: et terrae similiter
praestat admirabilem virtutem producendi herbas, et arbores, argentum, et auram ipsam
autem lumen semper idem restat, nec aliquid ei deperit, semperque in sua excellentia permanet
sic Deus nostrae sese carni consocians, carnem usque ad participationem divinitatis sublimat,
praestatque ei salutares effectus, ipse autem semper idem est, et eius altissima perfectio
in nullo deficit, in nulo patitur detrimentum, ita ut pari dignitate et fulgeat in Coelo, et
iacent in utero.
Nec quia connunionem humanarum subiit infirmitatum, ideo nostrorum pariceps fuit
delictorum. Assumpsit enim formam servi sine sorde peccati, humana provehens, divina non
minuens. Exinanitio enim illa, qua se invisibilis visibilem praefuit, inclinatio fuit miserationis,
non defectio potestatis.
This page has not been proofread
