Page:Organum mathematicum libris IX. explicatum (1668).djvu/1002

Hinc igitur Pythagoras (prosequitur Boethius Cap. II) domum reversus, varia examinatione perpendit, an in his proportionibus ratio symphoniarum tota consisteret, nunc quidem aequa pondera nervis apatans, eqrumque consonantias aure dijudicans; nunc vero in longitudine calamorum duplicitatem mediet atemque restituens; caeterasque proportiones aptans,integerrimam fidem diversa experientia capiebat. Saepe etiam pro mensurarum modo cyathos aequorum ponderum acetabulis immittes, saepe etiam ipsa acetabula diversis formata ponderibus virga aerea ferreave percutiens, nihil esse diversum invenisse latus est. Hinc etiam ductus,longitudinem craßitudinemque chordarum ut examinaret, aggressus est. Haec Boethius loco citato. Eadem habet Macrobius Lib. 2. in Somnium Scipionis Cap. I.
Pythagoras ergo his experientiis instructus, consonantias vocum et sonorum imposterum non ab infido et incostanti aurium arbotrio, sed a certis causis et numerorum legibus, quas ratio invenit, petendas censuit. Idem Pythagoras iisdem experientiis, et omnes postea Musici, constituerunt hoc universale axioma musicum : Ut magnitudo ad magnitudinem in eadem specie materia, ita sonus ad sonum. Axplicationem vide in 2. parte Magiae pag. 266.
Ex his intelligitur, cur sonsonantia Diapason vocetur dupla, Diatessaron sesquiteria, Diapente sesquialtera, Tonus sesquioctava, et aliae aliis proportionum arithmeticarum nominibus.
Consonantiae, quae praedicto modo reperit et acceptavit Pythagoras, simplicissimae sunt, et perfectissimae. Praeter has alii

◅▻