Cum omnem Aegyptiacam antiquitatem instaurandi nobis fit animus; certe ipsius argumenti difficultas suadere videbatur ut ab ea re, que totius antiquitatis veluti clavis erat, ab ipsa, inquam, veterum Aegyptorum vernacula antiqua, quam Coptam, seu Pharaonicam appellamus, totius operis auspicaremus exordium. Huius enim, quam ingens in omni facultate, arte, ut scientia sit usus; quantum non ad profanae tantum, et scientia sit usus; quantum non ad profane tantum, sed et sacrae literaturae cultum, verbo, ad omnem eruditionem antiquitatemque eruderandam conferat, et si Prodromus iste variis in locis id abunde et varie doceat; Oedipum tamen Aegyptiacum varia sua erunditione, quam huius ope eruit, id non clarius tantum et abudantius demonstraturum; sed et id quoque apud reconditioris literaturae Amantes effecturum spero, ut hanc recens Europae natam lingua non aestiment tantum sed et omne quoque studium industriamque ad eam addiscendam conferant, ad quod maiori facilitate praestandum, dictae linguae institutiones in si ne operis huius adnectere volui, ut interim sese in eis exerceret Lector, et ad futura intelligenda aptiorem redderet capacioremque. Non aliam ab causam totius Oedipi quoque Aegyptiaci ideam iis apposuimus, nisi ut quantum ex utriusque literaturae restitutione Reip: literariae emolumentum sperari possit Lectori innotescerat. Certe norunt id amici, quibus abditia eius vel per rimas quasdam ostendi, qui novitate rerum commoti, cum alia ratione nequirent, certaim id encomiasticis metris Prodromo praeponendis extollere satagebant. Verum, ne laudibus acceptis hominum divino favori obicem ponerem, neve huiusmodi solatiola avidius
