et reprobati, a Deo Redemptorem eorum ob Satanicam ingratitudinem,
uti aeterno, in sero nimium supplicio luituri aeterne. O piissimi
Redemptoris infinitam bonitatem! qui ut viscera
in nos immensae mesericordiae suae copiosius demonstraret,
ne quidem post obitum animi sui; sibi sacratissimum pectus
aperiri voluit, ne unica quidem, guttula sanginis,
quem totum exhauserat, in intimis cordis penetralibus
adhuc resideret, quam non in pretium Redemptionis
nostrae profunderet. Quid dicis ad haec Theodidacte.
O mi Cosmiel adhaeret lingua faucibus; mens mea
tantae benignitatis stupore attonita nescit, quid agat;
et quomodo tandem condignas tam incomprehensae bonitatis
gratias referre valeam. O utinam cor meum
foret orbis vastitate grandis: o quam optarem, id
in mille, et mille partes amore tam dulcis IESU rumperetur!
Utinam omnium hominum ab origine Mundi
existentium Cor meum unum foret, ut saltem hoc modo
amori Dei mei aliqua ex parte satisfacere, et correspondere
queam; quam id unice desiderarem. Verum
cum id fragili conditioni humanae repugnare
videam; Tu mi Cosmiel, dulcis hospes animae meae,
illumina me, et doce modum facilem efficacem tamen
modum, ut votis meis satisfaciam; et hoc unicum
superest, ut mihi explices: Cur videlicet Deus Opt.
Max. Verbum Incarnatum, nos per suae sanguinosae
humanitatis tot atque tantis ineffabilibus tormentis
laceratae, nos salvare voluerit? Non erat igitur
alius modus, quo nos aeternae vitae participes reddert,
vel ipse sibi parceret, neque tanta, et tam indigna pateretur,
et nobiscum in tot, ac tantis poenis, ad imitandum
propositis, mitius ageretur, disponere voluit?
This page has not been proofread
