affectuque admirabili, ad posteritatem tibi hoc immortali beneficio devinciendam, uti in omnibus aliis rerum bene gerendarum occasionibus, ita in huiusmodi quoque curando negotio partes tuas desiderari nequaquam passurum. Quod et mecum de tua magnificentia, quotquot reconditioris litteraturae[1] amore feruntur, sibi indubitanter spondent. Sed redeamus ad Coptitas. Porro e sacris historiis lingua Copta scriptis apparet, innocentissimae vitae homines fuisse Coptitas, atque adeo feruentes Christianae vitae cultores, ut nullis unquam suppliciorum generibus a suscepta semel fide, vitaque, abduci potuerint. Patet id e crudeli illa atque formidanda Diocletiani Imperatoris persecutione; in qua anno dicti Caesaris decimo nono, Marcellini Papae septimo, salutis nostrae 302. Teste Baronio, ad viginti milia Christianorum crudelitate inaudita, innumeris aliis in exilium amandatis, vitam glorioso agone finierunt. Quos inter Philoromus, et Philetas , (hic Thmui, alter Alexandriae episcopali munere fungebatur) eximium fanè Christiani certaminis exemplum posteritati praebuere. Meminit huius crudelissimae perfecutionis Chronicon Alexandrinum.
- ↑ Nel testo 'literaturae'.
