f. 200v
Eram
igitur[1]
dum
vestirem[2],
et dum absoluerem illa necessaria, quae praecedunt officium meum, totus collectus ad hoc unum
considerandum[3],
quod est bene et attente, et cum deuotione orare, ita ut in corde senserim ex hoc desiderio intrare quamdam bonam passionem, id est timorem, ut me non
possem[4]
conseruare in
illa[5]
dispositione.
Haec bona dispositio durauit usque post Missam cum desiderio, ut semper eamdem uiam
possem[6]
tenere.
Hic notaui quod bonum esset, ut
Cor in tristitia propter priuationem diuinae assistentiae.
cor nostrum semper esset uel in quadam tristitia propter priuationem diuinae assistentiae, atque illustrationis
spiritualis[7]
quae ex deuotione actuali solet percipi, uel in confortatione,
et[8]
praesentia eiusdem.
Hoc[9]
enim uidetur quoddam exercitium perpetuum ut sentiri possit quidnam
sit[10]
tandem aliquando priuari diuina uisione, et fruitione, et eandem possidere,
_______________
