f. 193v
unquam[1]
fueram expertus tam euidenter, licet frequenter mihi datum fuerit desiderium illam habendi, ipsa autem erat in hoc, quod
Mens eleuata ad conspectum Dei.
mens mea firmius et stabilius solito eleuaretur ad conspectum Dei qui est in Coelis.
Alias ego
sensi saepe[2]
maiorem deuotionem circa intelligentiam uerborum, aut in aliquo spiritu qui animam meam uel compungeret, uel quocumque modo deuotam faceret.
Hic uero fuit eleuatio apicis mentalis in
qua[3]
dabatur apprehendere presentiam Dei prout ipse habitat in templo suo coelesti, et sic coepi hic desiderare, et animo
reuoluere[4],
quid[5]
posthac
uellem[6]
quaerere, ut augeatur talis gratia ad dicendas quascumque orationes meas uocales, aut mentales difficilis
enim[7]
uidebatur
aliquantulum[8]
talis mentis tensio ad ipsum Deum sed spes bona erat quod gratia confortatura esset mentem meam.
Faciliusque[9]
quoque uidebatur posse tempore orationis figi mentem uel in Christum crucifixum quasi esset coram me, uel in Virginem Matrem, aut etiam
in[10]
_______________
