f. 61r
ueluti uiuens in se ipso cum gratia essentiali ut melius cognoscat, et sciat distinguere
an sit plenitud in proprio, et ordinario spiritu, an uero sit agitatus a spit bono uel malo[1], et magni momenti res est ad cognoscendum et discernendum inter bonum spiritum, et malum scire, intelligere, et sentire in se alta et humilia in singula essentia[2], et etiam augumentum, uel diminutionem, quae potest succedere in vnoquoque uitae genere, quae in nobis potest accidere in quorum[3] prima essentia[4] quodammodo possemus discere[5] ad bonam intelligentiam non excludendo gratiam Dei: Viuo ego, et iam ego. In 2a. Viuo ego iam[6] non ego in me uero uiuit[7] Christus in 3a. autem: Uiuo ego et non[8] ego, uiuit vero in me peccatum, aut malus spiritus qui regat[9]
_______________
- ↑ an1 ... malo] inter proprium spiritum, quem habet ex suo communi, et etiam quod habet in spiritu a necessario modo, bonus uel malus sit MF
- ↑ essentia] essentia[m] MF
- ↑ in quorum] Quarum MF
- ↑ essentia] in qua MF
- ↑ discere] dicere MF
- ↑ iam] et MF
- ↑ in ... uiuit] uiuit uero in me MF
- ↑ non] add. iam MF
- ↑ regat] regnat MF
