Editing Page:APUG 1053.djvu/50

amorem hie, et in aeternae felicitatis patria conjungi, ab esque<lb/>
nullo unquam tempore separari queam. Quid enim homini<lb/>
juxta divinum Christi efflatum prodest, si univerfum mundem<lb/>
lucretur, animae vero suae detrimentum patiatur, aut quam<lb/>
commutationem homo dabit pro anima sua? Quid mihi mille<lb/>
mundorum dominia? Quid superexcelsa in omnes Monarchici<lb/>
Imperii potestas; Quid sapientiae humanae principatus? Quid<lb/>
gloria, honor, et Imperium in omnia? Quid tandem omnium<lb/>
thefaurorum totius mundi opulentia? Sine eo, qui omnia<lb/>
in omnibus est, emolumento esse poterunt? Nihil sane,<lb/>
nihil profecto. Quae cum ita sint, hoc unicum a te, o beatissime<lb/>
Cosmiel, tanquam individuo divinorum decretorum<lb/>
confiliario, contenderim, ut inquieti animi mei angustias<lb/>
benignitate fua ea qua soles, verborum claritudine<lb/>
dilucides, ne ab ultimo fine, quem totis animi medullis<lb/>
concupisco, et ambio, deflectem; magni sane ponderis negotium<lb/>
a te efflagito, quo non expedito, melius mihi foret,<lb/>
nunquam fuisse, quam fali fine, ad quem conditus summiserrime<lb/>
privari.<lb/>
Et primo quidem optarem, quibus modis, et mediis, Deo<lb/>
Conditori meo per Christum Jesum nostrum Amorem, nostrum<lb/>
crucifixum inseparabili vinculo uniri, ei adhaerere,<lb/>
eum que omnimode aeternum possidere queam; hoec enim<lb/>
majoris momenti sunt quam omnia illa admiranda<lb/>
Divini Conditoris opera, quae mihi ostendisti; hoc enim<lb/>
obtento, omnem mundorum opulentiam me obtinuisse censebor<lb/>
Cosmiel. Magnam rem petisti, Theodidacte: utique et mihi<lb/>
et Divino <del>N</del>umini peracceptam; quid enim sublimius, quid<lb/>