f. 232v
ribus [inferioribus] meis, qui meam voluntatem et meum iudicium pro regula habent in his, quae sunt bona, vel indifferentia, quique parati sunt subesse superiori suo,
quamvis[1]
imperfecto volentes abnegare semetipsos in omnibus.
Ego igitur[2]
ita feci semel cum essem Parisiis, et mihi aliqua imperaret Pater Ignatius, cui solebam respondere patriam non ferre quaedam, quae sibi videbantur.
Hoc
ego[3]
proponebam apud me ad respondendum
primo Patri[4],
mera tentatio.
licet non fecerim, intelligens esse meram tentationem, et Infirmitatem spiritus subesse in talibus verbis, sed et falsitatem.
Hic datum est
noscere[5],
quod sim ego, et fuerim hactenus debilis inferendis reprehensionibus.
Superiorum reprehensiones.
Superiorum enim reprehensiones me nimium saepe in superbiam recalcitrandi erexerunt,
et[6]
minus humilem minusque subiectum
fuerunt[7]
Inferiorum aut aequalium.
Inferiorum vero aut aequalium correctiones me nimium deiecerunt.
Det Deus gratiam servandi in omnibus modum, et gradum meum
_______________
