f. 123v
tis [multis] denique
reprehensibilibus cogitationibus[1],
quibus angebar, dum essem distractus, ex quibus omnibus causabatur in me dolor, qui et ipse me adigebat ad
quamdam[2]
devotionem, et remedium contra distractiones.
Haec igitur
erat[3]
magis ordinaria in me, et quae magis ego deprehendebam, et
tandem[4]
non deerant desideria, et postulationes, quibus ego petebam
in[5]
Domino gratiam
iustam[6],
quam nunc coepi sentire mihi ex parte dari, id est quod
Ex intimis fieri revocationem.
ex intimis fieret revocatio animae meae, si quando discederet a pace ipsius, et quo prima retractio esset ex visceribus, et ex corde.
His diebus itaque hoc magis notavi quam unquam.
Sensi enim frequenter dum distraherer a quiete spiritus mei ad aliquod contrarium, sensi, inquam,
intractionem[7]
incipere ab intrinseco.
Magnam itaque devotionem inveni, dum applicarem ad hanc gratiam petendam discursum
_______________
