Scena Prima
Candidus, Ignatius, Quirinus
Serenioris in posterum fortunae
succesum promittit Candidus.
Tradit S<anc>to Ignatio litteras Navarri,
quas ille quondam, cum sum=
=ma eius laude perscrip=
=serat. His postea litteris
in iudicio conui[n]ctus est
CAN. -Huc usque tristem voluit ambigua vice
lusisse sortem sortis arbitrio potens.
Caecos putabit Roma[e] Fortunae iocos
quos mente lusit provida ex alto Deus.
Iam turbulento lusui indultum satis;
dubiis recedat passibus pallens timor,
a[l]terque luctus. Scena se pandat nova 66.[1]
*
Novum teathrum pateat: Hyperion, reduc
formosiorem capite depexo comam.
Annuit Olympus. Euge, blanditur tibi,
1360 Loyola, caelum, mite blanditur solum.
Et mitior nullus patre.
Viden ut aperto stringit Ignatûm sinu? *Aperta scena cernitur Pontifex
Stringit fovetque patris exemplum sui, S
tum Ignatium amplectit(ur).
pia mox sequetur Roma, mox orbis pia
1365 supplex acerrâ pronus heroëm colet.
Sic versat hominum fata, fatorum arbiter:
quos terra tollit, Numen iratum premit,
quos terra calcat, blandiens numen levat.
Nec fata, Christi miles, admiror tua, (/fol. 41r.
- ↑ 66 Scena atris peristromatis vestita co<n>vertitur in la<e>tiorem faciem. Coelum etiam superius (si fieri possit) mutatur.
