amoris ad animae meae profectum addiscam; non dubito,
quin pro divina illa tua, qua polles, facundia ita animum
meum sis exaincitatusut deinde penitius penitisque in divino beneplacito conquiescam. Colmiel. Beneficiorum divinorum
magnitudinem admirari Satis non polse, haud Deo ingratum
esse, certò tibi persuadeas, dummodo absit curiosior intellectus
circa ea, quae in divinarum rerum inquisitione terminos
Suos habeat, indagatio; procedit enim hoc ex amore reverentiali
conditoris; amore autem ex boni illius infiniti
desiderio, quod tantopere appetimus, et cuius partipes
no fieri anxiè quaerimus, admiratio, stupor et extasis nascitur;
quae omnia uti dixi, Deo grata Sunt, dummodò praesumptio
et curiositas absint, utpote quae Deo displicent, et
ex occulto et periculoso philautias affectu originem ducant. Theodidactus. Absit à me tantum scandalum; absit à me omnis inconsulta curiositatis praecipitantia. Sed haec ex eo capite dicta velim, quod considerans infinitam Dei maiestatem tantopere hominum amore humilitam, primam tanti amoris radicem et incitamentum nosse cuperem, ut deinde abdicatis me rebus omnibus, quae sensibus patent, in tanto dulcedinis abysso absorberi queam. Cosmiel. Agedum mi Theodidacte, dum video tuum in conditorem tuum Redemptoremque infinitis Mundi cupedius longè dulcissimumorem, humili mentis affectu iunctum amorem. Quaecunque ad Dei honorem animaeque tuae profectum salutemque conferre poterunt quantum humanae conditionios fragilitas capere permittet, aperiam, ab ovo rem orditurus.
Sciundum itaque, quod cum, uti suprà quoque indigitanimus
Dei bonitas sit infinita et immensa; omnis autem bonitas tanò sit magis diffusiva Sui, quantò est nobilior, excellentior et perfectior; et quemadmodum illa, ut ita dicam, intrinsecis divinitatis Suae terminis contineri nescia sit, ita ab aeterno illam creatae naturae communicare constituit, ut hoc pacto esset creatura intellectus et rationis capax, quae post tanta bonitatis participationem, eum admiraretur, admiratum sedulò et indefessa mente inquireret
