ille (ut plurimis, quorum obligatio longe major, familiare est) excusationem a debito quaerere, imo ne legitimam quidem nisi ratione convictus satis admittere; et in hoc unico negotio (quod non semel obstupui) Excellentissimi sui Domini Supremi Praefecti, cuius consiliis imo nutibus in caeteris promptus obsecundabat, autoritati non acquiescere, nisi P. Confessarii vel meus superveniret assensus. Nunquam absque ingenti animiqaudio meminero, quam pia sollicitudine die Sanctis Fabiano et sacra, quae octiduo mortem praecessit, innocentissimus Princeps ad horas secum dicendas me quasi reluctantem, debilitatemque oculorum in ipso causantem impulerit; qua voluptate perfusus exultaverit, quod iterum, officio suo fungi licuisse. Cupiebat animatus hoc primo successu, eodem mox vospere pro die fequente S. Agnetis (credo ut hanc innocentiae Patronam purissimus Agnellus sibi conciliaret) idem pensum absolvere; at cum oculi negaret officium, animadvertere coepit, se quidem STELLAM, at inter nebulas tunc existentem esse.
Iam vero quis digne verbis explicet Angelicam illam conscientiae mentisque puritatem, quae candidum Innocentissimi Principis animum adeo sibi devinxerat, ut certus sim, non pro symbolo (in quo frequenter ostentatio partes suas habet,) sed pro clypero incorruptae puritatis usurpare potuisse: Malo mori, quam faedari.[1] Numquam, vel si lingua mea fuerit calamus scribae velociter scribentis, enarrare sufficiam, quanta
- ↑ Psalmorum 44.2.
