Difference between revisions of "Page:APUG 1053.djvu/7"
Gabriel King (talk | contribs) |
|||
| (8 intermediate revisions by 5 users not shown) | |||
| Page status | Page status | ||
| - | + | Proofread | |
| Page body (to be transcluded): | Page body (to be transcluded): | ||
| Line 1: | Line 1: | ||
| − | Theodidactus. Dum mi Cosmiel | + | [[Category:APUG 1053 pages]] |
| − | Incarnationis Christi mysterium, stupet spiritus, | + | ''<span class="abbreviation" style="text-decoration: underline dotted" title="">Theodidactus</span>''. Dum mi Cosmiel penitius expendo incomprehensibile<lb/> |
| − | vacillat ratio, fugit mens, omnis intellectus subtilitas | + | Incarnationis Christi mysterium, stupet spiritus,<lb/> |
| − | veluti in magna contemplationis abysso absorbetur, cum | + | vacillat ratio, fugit mens, omnis intellectus subtilitas<lb/> |
| − | omnibus animi mei viribus comprehendere non possum, | + | veluti in magna contemplationis abysso absorbetur, cum<lb/> |
| − | ineffabile illud divinae charitatis | + | omnibus animi mei viribus comprehendere non possum,<lb/> |
| − | + | ineffabile illud divinae charitatis profundum: Adeone<lb/> | |
| − | adeone se demittere voluit, ut mortalem nostram carnem | + | supremum illud Ens entium, cuius magnitudinis, sapientiae,<lb/> |
| − | lutum illud, quo in primordio rerum finxerat hominem, | + | potentiae, maiestatis nec finis nec numerus est,<lb/> |
| − | assumere, et homo passibilis fieri dignatus sit, nec | + | adeone se demittere voluit, ut mortalem nostram <span class="abbreviation" style="text-decoration: underline dotted" title="">carnem</span><lb/> |
| − | + | lutum illud, quo in primordio rerum finxerat hominem,<lb/> | |
| − | humanae vitae aerumnis | + | assumere, et homo passibilis fieri dignatus sit, nec<lb/> |
| − | mortis supplicium cum incomparabilibus | + | tantum homo fieri dignatus sit, sed excepto peccato, omnibus<lb/> |
| − | tormentis | + | humanae vitae aerumnis subiici; nec tantum humanis<lb/> |
| − | infinitis | + | miseriis subiici, sed cum iniquis reputari, opprobrissimum<lb/> |
| − | ingratis hominibus, perfidis, Dei hominumque inimicis, | + | mortis supplicium cum incomparabilibus aliis<lb/> |
| − | ineffabile adhuc insuper convivium apparare sibi complacuit, | + | tormentis exanthlatis subire; imo quod omnem admirationem<lb/> |
| − | quo seipsum | + | infinitis parasangis excedit, seipsum adhuc<lb/> |
| − | vel < | + | ingratis hominibus, perfidis, Dei hominumque inimicis,<lb/> |
| − | atque ad amandum cogeret; quid illi boni aut emolumenti | + | ineffabile adhuc insuper convivium apparare sibi complacuit,<lb/> |
| − | accedebat, qui Deus aeternus, verbum Patris, nullius | + | quo seipsum iis in cibum potumque daret, ut<lb/> |
| − | indigus, omni bonorum copia et totius felicitatis abysso | + | vel hoc indicibili <add>divini</add> amoris <add>ut ita dicam</add> sibi homines devinciret,<lb/> |
| − | + | atque ad amandum cogeret; quid illi boni aut emolumenti<lb/> | |
| − | + | accedebat, qui Deus aeternus, verbum Patris, nullius<lb/> | |
| − | foeditate | + | indigus, omni bonorum copia et totius felicitatis abysso<lb/> |
| − | traheret, tanto amore quaereret, tanta pro eius pateretur | + | interminabili ab aeterno detinebatur? Quid sperare poterat<lb/> |
| − | salute. Haec sunt, quae tametsi < | + | a creatura mutabili, infirma, fragili, peccatorum<lb/> |
| − | vel cum | + | foeditate contaminata, ut tanta sollicitudine eam<lb/> |
| − | profiteor; | + | traheret, tanto amore quaereret, tanta pro eius pateretur<lb/> |
| − | et ineffabilis amoris pelago | + | salute. Haec sunt, quae tametsi inconcusso fidei ardore,<lb/> |
| − | et quid tanto amori condignum praestari possit nescio. | + | vel cum sanguinis profusione teneo, et sancte<lb/> |
| − | Ad te, | + | profiteor; excessivo tamen illo divinorum beneficiorum<lb/> |
| + | et ineffabilis amoris pelago tremebundo stupeo, haereo attonitus,<lb/> | ||
| + | et quid tanto amori condignum praestari possit nescio.<lb/> | ||
| + | Ad te, <del>recurro</del> mi Cosmiel, veluti ad divinorum<lb/> | ||
| + | oraculorum interpretem recurro; ut a te causas et rationes tanti | ||
| Footer (noinclude): | Footer (noinclude): | ||
| Line 1: | Line 1: | ||
| − | <references/> | + | <references/> {{TurnPage}} |
Latest revision as of 15:16, 19 June 2024
Theodidactus. Dum mi Cosmiel penitius expendo incomprehensibile
Incarnationis Christi mysterium, stupet spiritus,
vacillat ratio, fugit mens, omnis intellectus subtilitas
veluti in magna contemplationis abysso absorbetur, cum
omnibus animi mei viribus comprehendere non possum,
ineffabile illud divinae charitatis profundum: Adeone
supremum illud Ens entium, cuius magnitudinis, sapientiae,
potentiae, maiestatis nec finis nec numerus est,
adeone se demittere voluit, ut mortalem nostram carnem
lutum illud, quo in primordio rerum finxerat hominem,
assumere, et homo passibilis fieri dignatus sit, nec
tantum homo fieri dignatus sit, sed excepto peccato, omnibus
humanae vitae aerumnis subiici; nec tantum humanis
miseriis subiici, sed cum iniquis reputari, opprobrissimum
mortis supplicium cum incomparabilibus aliis
tormentis exanthlatis subire; imo quod omnem admirationem
infinitis parasangis excedit, seipsum adhuc
ingratis hominibus, perfidis, Dei hominumque inimicis,
ineffabile adhuc insuper convivium apparare sibi complacuit,
quo seipsum iis in cibum potumque daret, ut
vel hoc indicibili divini amoris ut ita dicam sibi homines devinciret,
atque ad amandum cogeret; quid illi boni aut emolumenti
accedebat, qui Deus aeternus, verbum Patris, nullius
indigus, omni bonorum copia et totius felicitatis abysso
interminabili ab aeterno detinebatur? Quid sperare poterat
a creatura mutabili, infirma, fragili, peccatorum
foeditate contaminata, ut tanta sollicitudine eam
traheret, tanto amore quaereret, tanta pro eius pateretur
salute. Haec sunt, quae tametsi inconcusso fidei ardore,
vel cum sanguinis profusione teneo, et sancte
profiteor; excessivo tamen illo divinorum beneficiorum
et ineffabilis amoris pelago tremebundo stupeo, haereo attonitus,
et quid tanto amori condignum praestari possit nescio.
Ad te, recurro mi Cosmiel, veluti ad divinorum
oraculorum interpretem recurro; ut a te causas et rationes tanti
