Plurium devotorum Deiparae Servorum deprecatione
compulsus scribam haec paucula de cultu Beatae Mariae
Virginis. Veruntamen cum huiusmodi argumentum tale
sit, ut nullam putem tantam esse ingenii faecunditatem,
nullam tam studiose affectatam orationem, qua sublimitas
rei, et ineffabilis celsitudo sat pro dignitate, describi et exornari
possit. Desudarunt iam dudum omnium Sanctorum
Patrum ingenia: laboraverunt omnes Asceticae disciplinae
Scriptores, et quotquot se magnae Matri laudibus extollendis,
medullitus vovere: Impletae fuerunt omnes Bibliothecae
Marianorum Elogiorum monumentis. Sed quid
tandem egerunt? abyssum impenetrabilem inexhaustamque,
qua nil tam sublime, nil tam reconditum, nil in tanta
faecunditate laudum adeo superexcelsum reperiere, quo
semper quid sublimius experiendum restet. Oceanum
traiecerunt, cuius amplitudo terminum non habet. Et
quamvis ego indignissimus, Servorumque Deiparae minimus
censeri debeam; quid tamen de tanta inexplicabilis
argumenti dignitate scribam, nescio; modum non
reperio, dum, dum fundum sine fundo lento, silet animus stupore
mirabilium perculsus, coecutit mens caliginosa
Magnae Virginis ineffabili lucis fulgore obfuscata. Quid
enim rudis et obtusae mentis vir mutilis ego de tanta
Virginis Matris supereminenti celsitudine quidpiam dignius,
