Editing Page:APUG 1053.djvu/67

collocet, in mellifluis eius vulneribus requiescat: assidue eius<lb/>
memoria versetur ob oculos, ita ut dum comedat, buccellas<lb/>
in illius dulcissimo sanguine se fingere existimet. Periculose<lb/>
corruet in suae contemplationis altitudinem, quicumque<lb/>
ad Divinitatem aliter, quam per humanitatis ostium ingredi<lb/>
voluerit, ideo expedit, ut per hanc ad illam ascendat,<lb/>
et ab illo ad istam redeat: sic enim faciens, dulcissima semper<lb/>
pascua inveniet. Caveat tamen, ne similis sit quibusdam,<lb/>
qui cum forinsecus devotionis dulcedine, ac lacrymis<lb/>
passionem Domini recolant, tamen vitia sua, et<lb/>
affectiones fraenare, se abnegare, ipsumque sequi recusant.<lb/>
Diligentissimi cave multorum errorem, qui tuns duntaxat<lb/>
exercitationes suas Deo placere existimant, cum<lb/>
ab eo faventur dulcedine spirituali, et gratia devotionis<lb/>
sensibilis: sed disce in tuis exercitationibus persistere,<lb/>
quantumcumque opprimaris duritia cordis, interno<lb/>
frigore, obnubilatione sensuum, ac distractione mentis;<lb/>
resigna te in Dei ipsius voluntatem: Name non est perfectio<lb/>
in affluentia consolationum, sed in eo, ut pro Dei<lb/>
amore omnia nihili pendas, et in omnibus voluntate<lb/>
tua posthabita, Divinam secteris. Denique solum id bonum,<lb/>
et tibi utile existimes, quod Dominus in te operabitur.<lb/>
Absurdum enim est quotidie petere: Fiat voluntas tua,<lb/>
et indignari, et aegre ferre illam in te fieri. Non igitur<lb/>
angamur animo, si desit nobis sensibilis devotio, sensibilisque<lb/>
amor (qui plerumque impurus est, et saepe confertur<lb/>
irresignatis.) Sed illud maxime curandum est, ut per<lb/>
intellectualem amorem, nempe bonam, promptissimamque Voluntatem<lb/>
Deo uniti semper simus, licet sensibili duritia, et mentis ariditate<lb/>
cruciemur, id solum attendentes, ut Divinae Voluntatis<lb/>
beneplacitum in nobis impleatur.