AKC Works 029/To the Reader

PRAEFATIO
Benevole Lector.

TRIA iam annorum lustra vertuntur, cum vastum illud Oedipi Aegyptiaci Opus sub Auspiciis FERDINANDI III. Caesaris sapientissimi in lucem edidi, in quo viginti annorum decursu, dici vix potest, quanto labore, in ignota huiusmodi Hieroglyphicorum doctrina enodanda id mihi steterit; Etenim quot difficultatum Scopuli superandi? quot quamque inculta,invia devia deferta adeunda, cum quantis Panthomorphae Naturae Monstris dimicandum fuerit, solos illos nosse existimo, qui similia attentaturi, mox insuperabili difficultatum superandarum labore territi, veluti disperatione in transversum acti, protinùs à proposito sibi tramite destiterunt, nec mirum: dum quod obliviosa temporum vetustas in tenebris, vix ulla spe ad scopum pertingendi relicta, later voluit, id tentare praesumptuosiùs, nè dicam assequi, oppidò audax facinus eße sibi persuadebant; dum experimento docti norant, quàm difficile, arduum ac plenum aleae opus fit, sine luce praemia. sine duce horrendos confusos huiusmodi sylvarum recessus ingredi; sine Ariadnaeo filo perplexis huiusmodi Labyrinthis sese committere; Certe si ullus, ego cumprimis id experimento me didicisse fateor; quàm in principio semper mihi animus fuerit in omnibus anxius, quàm dubia intricata mens, quantae animae corporisque contentiones; dum vix pedem sine offendiculo, vix passum sine indomitis Monstris ubique obviis, vix denique cubitum sine scopulorum rupiumque obstaculis progredi liceret. Veruntamen cum ita mihi à natura insitum fit, ut nil gloriosus, aut praestantius eßem censeam, quàm in huiusmodi literaturae nodis dissolvendis, ingenii, quantum fieri potest, vires experiri, quid humeri valeant, quid ferre recusent, tentare; ut si occultos adytorum recessus non omninò penetrare, saltem aliquousuqe, vel per rimam introspicere concederetur; Si neque huc, saltem honorificum esse rebar, vel ipsum conatum in Divinae laudis meritum reponere. Dum itaque in hoc mentis astu perplexus haereo, nescio Divinane, an humana providentia acciderit, ut de meis moliminibus per Prodromum Coptum evulgatis Literati complures certiores facti, tantum egerint, ut non duntaxat egregiis librorum subsidiis, sed Magnorum Virorùm principumque literae ad concepti operis telam prosequendam, me non tam animarint, quàm compulerint; undè feriò tandem ac constanter ad institum promovendum, animum adiicere mihi visum fuit; Quare dum indefesso labore ex veterum Authorum monumentis omni pene linguarum genere scriptis, singula cum singulis sollicitiùs comparo, necnon Combinatoriae Artis amussi, omnia cum omnibus singulis penitiùs exploro; contigit tandem, ut ludibundae sphyngis ? machinas subolfaciens in recondita, eiusque inaccessa hucusque adyta paulò altiùs intromissus, extincta iam Sphynge, griphisque propositis dissolutis, totius hieroglyphicae Artis arcana, regulas, canones instituta, Divini Numinis aspirante gratia ( quae uti in suis velle, poße. perficere operatur, ita quoque sine ea non modò nil boni agere, sed ne cogitare quidem possumus) plene comprehenderem.
Intereà Oedipo in lucem iam edito, non defuere, qui subministratis novis semper novisque Hieroglyphicae literaturae monumentis, ut ea à me pari felicitate explicarentur obnixe contenderent, nummorum quoque subsidiis abundè suppeditatis sollicitare non desisterent; quos inter serenissimus S.R.I. Princeps Dux Brunsuicensis Luneburgensis, principum literatissimus mimi contentione insisterem, ecce Obeliscus praesens eodem tempore in Isidis Romanorum veterum septis detectus novum mihi ingenii exercendi argumentum praebuit, quemadmodum à Sapientissimo pontifice ALEXANDRO VII. eius mihi interpretandi cura commißa fuit , ita quoquae omnibus aliis supramemoratis monumentis in secundam Oedipi ediyionem dilatis, urgente praecipue Summi principis imperio quantocyus e suis evolutam latebris publici iuris feci. est autem hic ex minorum Obeliscorum numero unus, quorum, Pub. Victore teste, quadriginta quatuor Romanorum Caesarum, tùm curiositas, tùm magnificentia in aeternae Urbis ornamentum advexerat, quem accurata interpretatione hoc praesenti libro expositum, benevoli Lectoris iudicio sisto. Librum in IV. Sectiones partiri visum fuit, quorum prior continet ad perficiendam interpretationem necessarias praelusiones. Secunda, ipsam actualem hieroglyphicorum, quibus Obeliscus inscribitur, interpretationem exhibet. Tertia Sectio priscam Aegyptiorum sapientiam continet, quae ad ea, quae in Obelisci enodatione exposita sunt, recte intelligenda, veluti iure quodam requiri videbatur; in hac enim Hierophantarum in sacris sculpturis potissimum scopus intentio exhibetur; haud immeritò ad arcanos hierogrammaticae Literaturae receßus aperiendos, clavis dici potest, quam quicunque rite intellexerit, eum Mystarum veterum in tot tantisque ritibus caerimoniis circa divini supremi Numinis, religionisque cultum institutis, intentionem non posse non concipere fidenter aßeram; atque ex his tandem luculenter patebit: quomodo cultus huiusmodi à Trismegisto sincerè traditus, tandem Satanae calliditate, in apertum conclamatamque idololatriam degenerarit. Quarta Sectio tenet Obeliscorum quorundam fragmenta, quae Romae vel terrenis quisquiliis obruta adhux supersunt, vel murorum angulis inserta spectantur; quibus accedit eius, quae post ultimam Oedipi editionem, e diversis Mundi partibus ad Authorem transmissa fuit, non negligenda hieroglyphicae literaturae supellex; Oedipi supplementum merito dici potest. Restat, ut eorum quoque nomina, qui operam suam ad huius libri editionem egregie contulerunt commemorem. Cum enim in Obelisco prius delineando, eiusque interpretatione componenda, variisque figuris exornanda nonnulli sumptus requirerentur; illos Illustrissimus reverendissimus iannes Fridericus S.R.I. Comes à V valdtstein ALEXANDRI VII. Pont. Max. dignissimus, quem ab honore vocant, Camerarius, uti animum virtutibus instructissimum, necnon ad ardua summa in boni communis causam praestanda semper intentum habet; ita quoque pro suo in Remp. Literariam promovendam zelo sollicitudine, supramemoratos sumptus liberali manu subministravit.
Hunc secutus inclytus sapientiae studio cum primis clarus Carolus Antonius Magninus. quicquid in suo Musaeo antiquitatum Aegyptiacarum promocondo rarum, insolitum habuit, meum in usum obtulit, ut interim non praeteream Iacobum Albanum Ghibbesium Anglum, Rhetoricae in Romano Athenaeo professorem; ob omnigenam eruditionem orbicam notum qui pro ingenii sui elegantia, non pauca, quae ad institutum nostrum faciunt versibus illustravit; Caeterorum in contextu libri mentio fiet. Protestor denique, me in hoc opusculo nil ex mea sententia, sed ex veteris sapientia institutorum mente allaturum; quorum uti nudum interpretem ago; ita quoque ad ignotae hucusque disciplinae rationem Reip. Literariae elucidandam, meam qualemcunque conferre operam haud indignum operaepretium axistimavi. Sintque adeo omnia ad divini Numinis gloriam, ac publici boni emolumentum. vale caeptisque fave.

cc. ++1-++ recto

A c. A1 vi è indicata una Praefactio ad lectorem