In hoc præsenti veterum sapientum in hieroglyphicis excogitandis
solertiam adeò peritè expositam vides, ut veluti in anacephaleosi
quadam omnia comprehendisse videantur.
Post Hebræos, Aegyptios primos literarum ab Hermete Trismegisto
inventarum usum tradidisse, in operibus nostris hieroglyphicis ex
innumeris authoribus ubertim douimus. Tripex autem lietrarumgenus
Aegyptijs in usu fuisse, Clemens Alexandr. lib. 5. stromatum[1] tradit;
quorum prius apud populum & plebæios in usu, scribendis literis
aptum, undè & ? vocat; Alterum erat sacerdotale, quod
hierolymmatikòn?, quo in sacris rebus conscribendi utebantur; Tertium,
hieroglyphikòn, & sacra sculptura dicebatur, tanquam abdita sacramenta
Obliscis, ac Deorum Dearumque statuis incidere solerent. Addidit & hisce
kyriolikòn?, id est, sscripturam propriè loquentem, (kyriolikòn?, inquit,
est ea, quæ per prima elementa propriè loquitur; ut qui Solem pingunt,
faciunt circulum, Lunam autem, figuram Lunæ curuæ formaam præseserentem?,
convenienter ei figuræ, quæ propriè dicitur.)
Addunt nonulli hisce aliud genus hieroglyphicarum, quod gnomicum
vocant,
- ↑ Su tratta del libro degli "Stromati" ("Stromàteis") di Clemente Alessandrino. Ci son tre tipi, dice C. Alessandrino, di scrittura egizia, ed essi sono: quella popolare, della plebe; quella sacerdotale; quella sacra. Ecco il senso del "Trimegisto", per cui tanto la scrittura "ieratica" (sacerdotale) quanto quella "sacra" tout court, hanno un senso nascosto, segreto e più profondo: il geroglifico dei geroglifici.