Page:FC 1042.djvu/496
f. 240v
Jesus Christus Dominus noster nihil ociosum permisit esse, non aspectum rerum, non auditum ullius
uocis[1],
nec illud ociosum fuit, quod ad quaedam loca deuerteret,
aut[2]
ad quosdam homines oculos
diuexerit[3],
quod nunc in terra, nunc in mari, nunc domi, nunc foris, nunc inter homines, nunc solus esse
uoluerit[4].
Ipsius stare, ipsius sedere, ipsius ambulare, ipsius comedere,
ipsius[5]
dormire, etc., ociosa enim non fuerunt,
nos igitur non sinamus ociosum esse,
quando[6]
ad unum
quemlibet[7],
quacumque occasione accesserimus,
siue ad uisitandum, siue ad confitendum,
siue[8]
ad commedendum,
siue ad quoduis nogotium spirituale
peragendum[9]
adducti fuerimus.
Remedium etc.
Unum efficax remedium hic notato
circa[10]
tentationes
carnales[11],
occasionaliter occurrere
solentes[12]
illis, qui
transeunt[13]
per diuersoria, et per domos saecularium
_______________
- ↑ uocis] add. sed MF
- ↑ aut] quod MF
- ↑ diuexerit] direxerit MF
- ↑ uoluerit] noluerit MF
- ↑ ipsius] om. MF
- ↑ quando] quod MF
- ↑ quemlibet] add. uel praetereundum uel uidendum MF
- ↑ siue ... siue] add. minus autem si MF
- ↑ siue ... peragendum] uel ad aliis conuiuendum aliquo MF
- ↑ circa] contra MF
- ↑ carnales] add. quae MF
- ↑ solentes] solent MF
- ↑ transeunt] om. MF
