Page:FC 1042.djvu/333
f. 159r
a nobis, dolui ergo, quod non adiuuissem ipsum circa curam iuuenis sibi commissi quantum potuissem, cum tamem ipse met Angelus humlliasset mihi, et obedientem conseruasset iuuenem, non permittens, ut malus spiritus ipsius me molestaret, quantum ego merebar
etc.[1]
Hinc cum
multum[2]
considerassem de officio Angelorum circa homines, clare sensi,
quod[3]
necessarium sit, ut spiritus ille, qui omnia perfectissime continet, adaptet ipsis animas nostras ex intimis, et
eos[4]
moderet[5]
per infusionem
bonorum[6]
suorum.
Rogandus est igitur Christus, ut ille nobis conseruet spiritum suum, sine cuius operatione, etiam boni Angeli nostri non sufficerent ad moderationem spirituum nostrorum, sine tactibus enim diuinis
uana[7]
uana uerba sine tactibus diuinis, etc.
omnia uerba uiderentur, quae efficaciam non habent,
uidelicet[8]
ad penetrationem intimorum nostrorum.
Est autem sermo Dei viuus, efficax,
ac[9]
penetrabilior omni gladio ancipiti,
et pertingens[10]
_______________
