Page:FC 1042.djvu/294
f. 139v
deprehendunt[1]
se uel iam perdidisse uel
cepisse[2]
perdere fidem, quam
habuerunt[3]
tunc ipsi dicunt
quaerendum[4]
esse[5]
a Deo, et quaerendum iudicium ad bene
iudicandum per se ipsum de Scripturis et caeteris, fidem enim esse donum Dei et non omnium esse fidem, et similia
dicunt[6]
quae uerissima quidem sunt, sed quae in hanc partem, aut in
hoc[7]
dubium[8],
ad aedificationem non ideo ueniunt.
Hic enim conueniebat potius agnouisse haec dona posse ab unoquoque sponte deperdi, et amitti, qui igitur
sponte sua[9]
fidem amittit[10],
quam
debuertat[11]
quandiu erat adiuratus in uerba, et in sensus Ecclesiae catholicae
et Christianae[12]
eorum[13]
abiurauerat catholicos doctores, is mirari non debet dum uidet se alijs uijs quae sunt secundum proprium judicium, quaerere fidem et non inuenire nec debet
accusare[14]
_______________
- ↑ deprehendunt] deprehendit MF
- ↑ cepisse] sensim MF
- ↑ habuerunt] habuerat MF
- ↑ quaerendum] quaerendam MF
- ↑ esse] add. fidem MF
- ↑ dicunt] om. MF
- ↑ hoc] hunc MF
- ↑ dubium] locum MF
- ↑ sponte sua] sua sponte MF
- ↑ fidem amittit] amisit fidem MF
- ↑ debuertat] habuerat MF
- ↑ et Christianae] om. MF
- ↑ eorum] nec MF
- ↑ accusare] causari MF
