Page:Bellarmino-Index haereticorum.pdf/43

From GATE
Revision as of 09:45, 3 April 2020 by J. L. Narvaja (talk | contribs)
This page has been proofread


f. 334r

Anno Domini



Licere fidem negare ob metum mortis. Idem asserunt Clancularii.


172 Abbas Ioachimus

1190


post Lucium III, Urbanum III et Clementem III floruit, ut ipse in epistola suis operibus praefixa scribit. El quamquam non fuerit haereticus, quia correctioni se subiecit, ut Innocentius III in Concilio Lateranensi testatur:
1° tamen contra Magistrum Sententiarum docuit dicens, tres personas divinas non esse proprie et vere unam rem atque esentiam, sed quasi collectitiam vel similitudinariam, sicut multi fideles sunt una ecclesia. Idque Innocentius III in Concilio Lateranensi can 2 damnavit.
2° Docuit etiam recte dici essentiam generare, sicut dicimus Deum generare Deum. D. Thomas I pars q. 39 art. 5.[1]
3° Docuit etiam, si Guidoni credimus in Summa, tres esse status mundi: primus carnalem quasi coniugatorum ab Adam usque ad Christum, secundum medium inter carnem et spiritum quasi clericorum, a Christo usque ad Bernardum, tertium totum spiritualem, hoc est monachorum, a Bernardo usque ad finem saeculi.


173 Petrus Ioannis

Ioachimi abbatis discipulus fuit, et teste Guidone plures errores docuit:
1° Animam rationalem ut talem non esse formam corporis.
2° Gratiam et virtutes in baptismo non infundi. Guido et Concilium Viennense in Clementina prima.
3° Christum adhuc viventem lancea vulneratum fuisse, et B. Ioannem id non suo loco narrasse, se perturbasse: ibidem.
4° Per Babylonem meretricem magnam in Apocalypsi Romanam Ecclesiam universalem intellegi. Idem Lutherus art. 5.
5° Per mysticum Antichristum papam intellegi. Bernardus Luxemburgensis.
6° Omnes abbates q[uinti temporis conveniunt in quintum caput bestiae, quae est diabolus ac Antichristus et congregatio malorum.] Bernardus Luxemburg.


decima tertia centuria



174 Almaricus,

1204


doctor Parisiensis, tempore Innocentii III papae multa perversa docuit, teste Caesario in lib. dialog. d. 5:
1° Ideas, quae sunt in mente Dei creari et creare. Ioannes Turrecremata in Summa lib. 4 part. 2 cap. 35, Antoninus in Summa theolog. part. 2 tit. 11 cap. 7.
2° Deum esse finem omnium, quia omnia revertuntur ad Deum et unum individuum cum ipso erunt. Turrecremata, ibidem, Gerson tract. 3 super Magnificat.
3° Deum esse essentiam creaturarum atque adeo omnia esse Deum, idem ibidem, D. Thomas I part. q. 3 art. 8.[2]
4° Deum non posse videri nisi in creaturis, sicut lux non videtur nisi in aere.
5° Si Adam non peccasset, non fuisset in hominibus distinctio sexuum.
6° Potest quis in caritate exsistens quodlibet flagitum perpetrare et nihil ei a Deo imputabitur.

7° Deum esse bonum, sed non iustum, id est praemiare et non punire. Vincentius in Speculo historiali lib. 29 cap. 101.
8° Legem Dei Patris durasse suque ad Christum, legem Dei Christi usque ad Almaricum, legem Spiritus Sancti, qui est amor ab Almarico et deincepe. Hinc oriuntur duo praecedentes errores.
9° Quemlibet fidelem teneri ad credendum se esse membrum Christi et hunc esse articulum fidei: Vincentius. Idem Lutherani docent de fide speciali.
10° Non aliter esse corpus Christi in pane altaris, quam in qualibet alia re. Bernardus Luxemburgensis. Idem Brentius.
11° Ita Deum locutum esse in Ovidio, sicut in Augustino. 11, 12 et 13 ibidem.
12° Non futuram corporis resurrectionem.
13° Paradisum et infernum non esse.
14° Altaria, thurificationem et sanctas imagines idololatriam esse. Totam hanc haeresin damnat Innocentius III in Concilio Lateranensi cap. 2.

  1. Thomas Aquinas Summa Theologiae, I, q. 39, a. 5, 3.
  2. Thomas Aquinas Summa Theologiae, I, q. 39, a. 5, 3.