non videntur probanda. 1o. duobus eadem omnino gratiam
excitatem habentibus fieri non potest ut alter credat
alter non credat. 2. Non est in potestate voluntatis
in eo casu gratiam sequi, vel ei resistere.
3. Qui dicit in casu proposito fieri posse ut alter
consentiat, alter dissentiat contradicit Apostolo
1. Corinthias 4. 4. Non ideo iste credit iste non
credit, quia voluntas libera in illo sequitur gratiam
in hoc resistit gratiae; sed quia fides est donum
Dei, quod illi datur huic non datur
Primum punctum non videtur probandum: quia non videtur
consentaneum definitioni Concilii Tridentini sessioni 6. capitulum 5.
et canon 4. ubi definitur hominem cum eadem gratia
praeveniente, cum qua de consentit posse dissentire.
Si enim idem homo v.g.[1] Paulus qui consentit cum
eadem gratia poterat vero et proprie dissentire, et
resistere gratiae ut Concilium definit: ergo Paulo
consentiente alus homo v.g. Petrus habens eandem
gratiam praeveniente potest proprie et vere
dissentire. Quid enim refert an sit idem, an alius
cum sit eadem gratia praeveniens. cum quod idem poterat
alius non potest. ponamus ergo Petrus reipsa
dissentire nihil enim absurdi est ponere reipsa fieri,
quod fieri poterat.
Sed inquiunt ad gratiam non solum pertinet motio,
seu excitatio interna, sed etiam circunstantia loci,
- ↑ Verbi gratia.
